Fawaka?

Heyyy lieve iedereen,

Ik ben inmiddels een weekje hier en t is tijd voor een nieuw verslag. Hier is het 23.30 (bij jullie 4.30) dus ik ga het niet te lang maken.. Ben met mn stage hier begonnen dus vanaf nu gaat om 06.15 het wekkertje zodat ik om 07.00 kan beginnen.. Whaaaat? Ja menn, zo geen Surinaamse tijden zijn dat.. maarja ach, om 15.00 ben ik dan wel weer klaar.. Das dan toch even een lekkere meevaller. Maargoed, vanaf het 'begin'...

Mijn eerste week heb ik tot en met zondag op de Gongrijpstraat 45 geslapen. Super gezellig met z'n 9e. ELke avond kookt iemand anders en hangt een relaxt sfeertje. Helaas ben ik maandag om gegaan naar de studio op Gongrijpstraat 49(2 huizen verder) waar het langggggg niet zo gezellig is. Maar gelukkig is het niet ver van mijn gezellige huisgenootjes om toch gezellig samen de avondjes in het mooie suriname te vullen.

Heb mn eerste weekje (eerste 4 dagen) voornamelijk regen gezien. Met Pasen was hier helemaal niks te doen.. T regende pijpenstelen en alle winkels waren dicht. Wat een hel hier, dat Paramaribo. Maargoed, tussen de buien door toch nog even de inmiddels gekregen fiets uittesten. WOOOOOOW! Die straten hier!! Holy crap! Ich dacht gewoon dat ruim de helft leeg stond alleen al in onze straat, maar in elk groot, klein, houten, stenen, met of zonder ramen.. Overal wonen mensen! Hutjes met een golfplaten dakje en een matras erin..... Daar woont iemand! Niet te geloven.. Het is bijna beschamenswaardig dat wij zo'n ontzettend luxe leven hebben! Iedereen zou dit gezien moeten hebben om de kleine dingen in het leven weer te kunnen waarderen.. Een bed, onderdak, een veilige omgeving, warm water, voedsel, educatie, electriciteit.. Men, waar ben ik terecht gekomen! En wij Nederlanders maar zeuren dat de buren een duurdere auto hebben of dat internet er even uit ligt... Wat hebben wij gelukt dat we in zo'n welvarend land als Nederland mogen leven..

Gisteren mijn eerste tripje naar Cola Kreek. De naam zegt het al: Een kreek met water in de kleur van cola. Heerlijk wit strandje, stijgers palmbomen, hangmatten en hutjes waar de Surinaamse bevolking de lekkerste gerechtjes kan maken! En niet op de laatste plaat mijn eerste echt-zonnige dagje! Als blanke meid trek je op een of andere manier wel de aandacht daar. Wij waren uiteraard de enige idioten die in het surinaamse zonnetje gaan liggen, om bruin te worden! Maargoed, voor mij de eerste zon dus ik heb er goed van genoten! Onze lieve buschauffeur aka touroperator aka vriend van een van de meiden heeft heerlijke bakabana's(gebakken banaan) voor ons gemaakt! Met een hapje, een drankje, gezellige mensen en een lekker zonnteje was de middag snel voorbij. Terug in het busjes en weer op naar Paramaribo.

Vandaag had ik mijn eerste stagedag en het eerste wat ik dacht was: okeeeeeee dan! Hier gaat alles maar dan ook echt alles op zn surinaams. Mijn collega's van de PAAZ in Heerlen hadden zich hun ogen uitgekeken denk ik. 07.00 aanwezig. 07.45 patienten bespreken die gezien moeten worden. 09.00 met z'n 6e in een busje om ons te laten taxien naar de huisbezoeken. Met 5 collega's naar 1 patiënt (met de vraag of er uberhaubt iemand thuis is want van deurbellen hebben ze hier nog niet gehoord) Men roept hier: klopklop om het bezoek aan te kondigen. Om 11.00 hadden we de eerste patiént gezien en om 13.00 zagen we patiënt 5 (van de 8). Iedere patiënt krijgt een minuutje of 10 voor op het erf om even te vertellen hoe het gaat. Lieft met een familielid erbij. Ook ben ik in een van de 'krotwoningen' geweest. Zo vies, klein, oud, brrr.. Daar zouden geen mensen mogen wonen. De afwas werd gedaan door 2 kleine meisjes en 2 kleine jongetjes rende door de 'woonkamer'. Moeder is een chronisch psychiatrisch patiënt die naar mijn mening naar een woonvoorziening zou moeten. Aangezien die in Suriname niet bestaan moet het leven thuis zo optimaal mogelijk gemaakt worden.. Roeien met de riemen die je hebt! Heftig om te zien! Kan dr nog een pagina over volschrijven maar ik bespaar het jullie. Uiteindelijk kwamen we rond 13.00 aan bij de psychiatrie om te raporteren. (van 13.00 tot 14.30 voor 8 patiënten waarvan we er 5 gezien hadden) Hier is onderling plezier, de blackberry, uitrusten en voor je uit staren net iets belangrijker! Whaaaa, niets voor mij dus al snel zat ik de raportages (voor zover ik het gesprek met het echte (snelle) surinaamse accent) begrepen had te typen. Dossiers hebben ze niet. Het wordt netjes in een worddocument opgeslagen. Van 14.30 tot 15.00 wordt geevalueerd en de uitkomsten bijgeschreven in het 'grote' bestand. Wat in Suriname 8 uur duurt had in Nederland makkelijk in een uur gebeurd kunnen zijn! Maar Suriname is Nederland niet dus tis een super grote stap dat zoiets hier uberhaubt bestaat! Respect voor de medewerkers.

Nou, dat was dag een van de stage(mn verhaal wordt weer veel te lang)! Ik werd mijn eerste dag meteen apart geroepen om de woensdag (morgen dus) te bespreken. Er was een groot ongelukt gebeurd in de stad waarbij een zwangere moeder en een kindje overleden zijn. Het PCS (psychiatrisch centrum suriname) ondersteunt deze begrafenis. Èr komen veel kinderen en iemand moet een oogje in het zeil houden. Morgen ga ik dus een echte Creoolse begrafenis van dichtbij meemaken. Ik werd gewaarschuwd dat het nogal heftig kon zijn.. Ik ben benieuwd hoe mn dag er morgen uit gaat zien!

Vrijdag gaan we op trip naar Blaka Watra waar we gaan zwemmen, quadrijden en gaan overnachten in hangmatten. Spannend! Ik moet deze week eerste nog een hangmat scoren voor dat ik kan gaan maar datkomt wel goed. Ik houd jullie op de hoogte van mijn belefenissen (probeer de 1x in de week aan te houden;))

Ik mis jullie thuis wel hoor! Mijn lieve vriendje die ik zolang moet missen, pap en mam, mn lieve vriendinnetjes en familie! Pap en mam komen over 4 weken ook alweer hier naar paramaribo dus de tijd gaat hier toch wel snel.. Ik ben erg blij met jullie lieve brieven, kaarten, reacties, emails, whatsappjes, foto's, smsjes en facebookberichtjes.. In de tijd dat ik iedereen thuis mis slepen die me er wel doorheen! Allemaal super bedankt daarvoor!

Tot snel! Heel veel liefs, Linda