Stage in district Brokopondo

Heyyy!

Onder het genot van wat liedjes van limburgse bodem schrijf ik dit verslag, 1 dag te vroeg!! Mn huisgenootjes zijn allemaal salsadansen dus heb even tijd om een update te geven.

Ben dit weekend in het district Brokopondo geweest voor mijn 2e weekend stage in het binnenland en jawel hoor, dit weekend was nog gaver dan het weekend stage in Moengo! Waarom was dit nou leuker vroeg ik mezelf ook af. Ik ben nu gewend aan het land, de mensen, de cultuur en alles om me heen (behalve de temperatuur). De eerste dag Brokopondo en het eerste dorpje dat we aandeden was weer even slikken. Dorpjes met houten, relatief slecht onderhouden huisjes.. Nouja jullie weten inmiddels wel hoe de dorpjes in het binnenland eruit zien! Ik merkte aan mezelf dat ik er beter mee om kan gaan!! Wonen kan ik er NOOIT, uberhaubt zou ik in Suriname niet kunnen blijven wonen maar de beladenheid en de wow-factor zijn er een beetje af! Nog een leuk voorbeeld: Als je me van te voren had verteld in wat voor douches ik zou moeten douchen en wat voor wc's ik zou tegenkomen was ik wellicht niet eens naar Suriname gegaan en nu.. Nu vind ik het heerlijk dat ik me 's avonds nog even kan douchen in een vies, gammel douchehokje onder een koude douche!

Mennnn, mn ouders gaan sparen als ik weer terug ben. Volgens mij wordt ik op deze manier een super goedkoop kind! Hahaha, met een beetje minder luxe kun je ook hartstikke goed leven! Maargoed dat even terzijde, ik dwaal af. Stage, daar hadden we het over!

Aangekomen in het district Brokopondo over een(bijna) geheel geasfalteerde(!!!) weg stopte we bij het dorpje Powakka. Daar bezochten we de polikliniek (de dorpsdokter) om de bijzonderheden op te vragen. Nou, erg mooi doktersgebouw, aardig bijgehouden dossiers, mooie mappen, alles best goed voorbereidt! Dit was echt goed geregeld en dat voor de 2e keer dat het PCS in dit district werkzaam is! Daar de eerste patiënten bezocht en door naar het volgende dorpje of de volgende poli-kliniek.

Samen met een broeder en een zuster ging ik op pad. Broeder: verpleegkundige, zuster: psychosociaal verzorgster en ik als Maatschappelijk werker io (in opleiding;)). In de dorpjes spreken de mensen veel saramacaans dus ik zat erbij en ik keek ernaar! Ik heb de rol als notulist snel op me gepakt zodat de broeder en zuster me wel op de hoogte moest houden van de belangerkijke zaken (want vertalingen komen af en toe in kleine stukjes) Maar dat daagt mij uit mn best te doen om toch delen van het gesprek proberen te volgen in het Surinaams of sarramacaans. Ik vind dat het me best aardig afgaat. Helaas zijn de boekjes over sranan tongo uitverkocht bij de boekhandel dus ik moet het doen met de kennis die ik in de afgelopen 1.5 maand heb opgebouwd. Uiteraard is het wel erg vermoeiend om continue zo aandachtig te luisteren en proberen om links te leggen. Maar omdat ik dus notuleerde kwamen de belangerijke details wel bij mij en kon ik toch wat dingen vragen via de zuster/broeder.

Ik ben veel meer bezig met de inhoud van de gesprekken en het in me opnemen van de omgeving en de leefomstandigheden dan dat ik met ingewikkelde technieken en gespreksvaardigheden bezig ben! Maar dat neem ik mezelf hier totaal niet kwalijk! Ik leer hier zoveel zowel opleidingsgerelateerd al persoonsgerelateerd dat die gesprekstechnieken me op dit moment ook niet zoveel uitmaken(hallo opleiding, wie leest dit?:P)!

Wel een aantal bijzondere patiënten gezien. Ik ga jullie deze keer niet meenemen in de casussen van de patiënten omdat ik denk dat jullie de ernst van sommige patiënten ook zonder uitleg wel kunnen inschatten. Wat me dit weekend wel is opgevallen en ik leuk vind om met jullie te delen is de oorzaak van de psychiatrische aandoeningen. Ik heb een aantal patiënten gesproken die hebben meegevochten in de binnenlandse oorlog en flinke oorlogstrauma's hebben. In Nederland zie je dit uiteraard ook. Maar ook veel goudzoekers en meestal ex-goudzoekers kampen met problemen. Nou hebben we een beetje gebrainstormt (met mam en pap haha) en de conclusie is: Of mensen worden compleet gebrainwashed door het goud en de drang om te vinden/te verdienen, Of het kwik waar het goud mee gespoeld wordt heeft zijn uitwerkingen op de goudzoekers (delen van de grond zijn vervuild met kwik) Of mensen houden trauma's over aan de brute overvallen die men doet op de goudzoekers Of er zijn vast nog meer mogelijke redenen... Het zijn patiënten die me aan het denken zetten en die me uitdagen een oorzaak te zoeken voor het gedrag dat ze vertonen.

Ik kan je zeggen, ik maak veel mee op deze stage maar het is zooooo de moeite waard om het land van deze kant te zien. Zijn schoonheid, natuur en cultuur enerzijds en zijn armoede en het keiharde leven in het binnenland anderzijds. Hetgeen ik zie in mijn stage is niet te zien met een tripje naar het binnenland of met een gids.. Dit is gewoon het leven dat hier geleidt wordt, hoe het hier werkt. En uiteraard zie ik ook de onderkant van de samenleven, maar daarnaast zie ik ook de bovenlaag. Ik voel me echt een ouwe lul nu ik dit ben aant schrijven, en ik dacht "beschrijf ff snel het weekend" maar zo is het niet. Het is meer dan alleen de buitenkant, hetgeen dat je ziet.. En hier in Suriname is dat een ding wat heel sterk naar boven komt.. Het gaat hier om familie, samen zijn, om geld (dat is hier gesprek van de dag, maar waar is dat niet zo) en om meer geluk dan aléén het materieele. Nou zijn de mensen hier ook heel erg gefocust op geld (en op hun mobiele telefoon(?!)) maar ze kunnen met weinig ook heel prima leven. Dat vind ik mooi om te zien! Voorbeeld: Een cd-doosje van een afgeknipte spijkerbroekspijp en een auto van een wasmiddel fles met dopjes als wielen. Maar ook zie je de mensen lachen en genieten van het leven.

Nja genoeg gezeur weer, we hebben ook erg leuk gekaart in de avonduren! Ik heb leren toepen, boeren bridgen EN koehandelen! Erg gezellig en leuk om wat vertrouwder en in een andere sfeer met de collega's om te gaan! Het was een mooi weekend.

Vandaag maandag, rustdag. Lekker ontbeten met mn buurtjes. Mn buurmeisje vertrekt morgen weer naar Nederland helaas dus even de laatste uurtjes nog gezellig samen kletsen. Vanmiddag even met pap en mam naar de Maretraitemall gelopen(zo'n winkelcentrum(pje) hier.. nja wel aardig laten we zeggen haha) En vanavond met alle huisgenootjes (inc weer 2 nieuwe want het is een af en aanloop van studenten hier) gegeten en dalijk nog even drankje doen.

Ik zeg het niet graag maar het is hier echt K U T weer! Alleeeeeen maar regen met af en toe even een uurtje zon. Maar t regent echt gigantisch! Volgens mij is de grote regentijd nu dan toch echt begonnen, helaasss! Morgen mag het nog regenen want dan shoppen we even verder in Paramaribo zelf ergens in n winkelstraatje en pap en mam gaan n kijkje nemen bij het psychiatrisch centrum om een idee te krijgen wat de spychiatrische zorg in Suriname in kan houden. Maar woensdag tot donderdag gaan we ons laatste tripje doen en dan MOETTTTTT het droog zijn! Doe dus een paar schietgebedjes en stuur wat zon uit Nederland (Ik haaat het om dit te moeten typen!!!!).

Woensdag donderdag gaan we naar bigi pan. Dit is een huis midden op een meer waar we dan verblijven. Om daar te komen moet je dus door een super mooie kreek en door mangrove bossen met een soort van kanobootje(zonder dakje). 'savonds gaan we kaaimannen spotten en visvangen met grote netten enzo.. erg leuk en heb er veel zin in. dat is helaas meteen ook t laatste tripje met mn lieve oudertjes. Vrijdag dan nog lekker relaxt en zaterdag nemen ze t vliegtuig weer naar Nederland.

Gek gevoel als ik eraan denk dat ze over een paar dagen weer weg zijn! Ik ga ze missen! Maar dan is het wel tijd dat ik me ga storten op stage en school! En dan tel ik langzaam maar zeker af tot ik mijn lieve vriendje eindelijk weer zie op 30 juni! het duurt toch wel erg lang, hoe snel de dagen hier soms ook gaan!

Heel veel lieve groetjes weer vanuit Paramaribo.